KIERUNEK – ZIEMIA OBIECANA, Amsterdam 1974 (Królowa Karo)

Królowa Karo (My Queen Karo, 2009)
Dorothe van der Berghe

(…) Karo dorośnie obserwując beztroskę swojego ojca i zaangażowanie matki. Zrozumie, że idee Ravena mają więcej wspólnego z wiarą w fantazmat niż z rzeczywistością. Poczuje jak bliska jest Dalii, która sparzyła się marząc o wolności, kiedy podpali sobie włosy huśtając się w euforii nad świecami ustawionymi na ziemi. Za każdym razem, kiedy będzie brała w dłonie znalezionego jeża uświadomi sobie zaś, że tego, co dzikie i wolne nigdy nie uda się oswoić. Świat zbudowany z idei to zaś namiastka realnego życia, tak jak białe linie na podłodze squatu stanowią tylko substytut ścian w mieszkaniu. W „Dogville” (2003) Larsa von Triera tego typu zabieg oznaczał wprowadzenie w obręb filmu przestrzeni spektaklu, zaznaczenie umowności sytuacji. Belgijska reżyserka w podobny sposób rozgrywa historię Dalii, Ravena i Karo. Czyni z niej spektakl, ale nad formę – stawia ideę. Daje swoim bohaterom wolność jako jednostkom, ale jednocześnie ogranicza ją scenariuszem, który napisała historia ruchów kontestacyjnych. (…)

Całość recenzji Stopklatka.pl

Reklama

~ - autor: Anna Bielak w dniu 21 stycznia, 2011.